ang kuya kong crush ng bayan 4

At tuluyan na akong naalipin sa kamunduhan. Hindi ko alam kung anong kapangyarihan mayroon si Kuya Rom at tila nawala ako sa tamang katinuan. Ipinaubaya ko ang sariling siilin ng mga halik ni Kuya Rom. Ramdam ko ang init na dumaloy sa buo kong katawan, at ang naiibang kiliti na dulot noon. 

Langhap ko ang mabangong hininga ni Kuya Rom habang nilalaro ng kanyang dila ang dila at ang kaloob-looban ng bibig ko. “Ahhhh! Ahhhhhh!” ang pigil kong pag-ungol habang patuloy naman ang paghaplos ng kamay ko sa pagkalalaki niya.


Maya-maya, ibinaba ni Kuya Rom ang shorts at brief niya upang malayang mahawakan ng mga kamay ko ang tirik na tirik niyang ari. Halos hindi ko mahawakan ng buo ito dahil sa sobrang laki. Patuloy ko itong hinihimas hanggang sa mabilis na ikinanyod-kanyod at idiniin-diin ito ni Kuya Rom sa mismong kamay ko. Naramdaman ko naman ang tila lalong paglaki nito. Nagulat ako noong niyakap niya ako ng mahigpit at kinagat ang labi ko. 

“Arrgggggh!” Ang pigil na salitang lumabas sa bibig ko gawa ng sakit sa pagkagat niya.

Ngunit hindi ito tinantanan ni Kuya Rom. Tuloy-tuloy pa rin ang paggkagat niya sa labi ko at pagyakap ng mahigpit na animoy nawala na sa tamang katinuan. Hanggang sa naramdaman ko na lang na nabasa ang kamay na nakahawak sa ari niya, pati na ang t-shirt na suot ko. “Ahhhhhh! Ahhhhhh! Ahhhhhh!” Ang pigil ding ungol ni Kuya.

Hingal-kabayo si Kuya Rom pagkatapus. Noong mahimasmasan, inutusan niya akong tumihaya. Habang nakatagilid siya paharap sa akin, ibinaba naman niya ang shorts ko. Hinawakan sandal ang ari ko at sandaling sinalsal iyon. “Magpalabas ka!” ang bulong niya sa akin.

Dahil sa libog na libog na rin ako, dali-daling kinapa ko ang matigas ko na ring pagkalalaki. Hinawi ko ang nabasang t-shirt sa dagta ni Kuya at itinaas ang tuhod ko upang di mapansin ang galaw ng kumot na nakatakip sa amin ni Kuya. Saka ko sinimulang laro-laruin ang ari ko. Si Kuya naman ay maingat na pumuwesto upang maabot ng bibig niya ang isa kong utong at sinisipsip-sipsip at dinila-dilaan ito. Ibayong sarap at kiliti ang umalipin sa buong pagkatao ko. Hanggang sa naramdaman kong sasabog na ako at binilisan ko na ang paglalaro sa sarili. Noong mapansin naman ni Kuya na malapit na ako, nilipat naman niya ang bibig niya sa bibig ko. Dahil sa nakakadeliryong sarap, kinagat ko din ang labi niya. “Uhmmmmp!” ang mahinang ungol niya gawa ng sakit na dulot sa pagkagat ko.

“Ahhhhh! Ahhhhh! Ahhhhh!” Ang pigil ko namang ungol.

At naramdaman ko na lang na pumulandit ang katas ko sa kumot, at ang iba ay sa tyan ko.

Habol-habol ang paghinga ko pagkatapus. Nilingon ko si Kuya at binitiwan ang ngiti. Marahang sampal naman ang binitiwan niya sa akin. “Sakit noon ha!” ang pigil niyang sabi. 

“Eh, bakit, kaw naman ang unang nangagat ah!” sagot ko rin.

O sya, tulog na tayo, may laro pa bukas ng maaga. 

“Night Kuya....”

“Night.”

Nakatulog kaming pareho, nakadantay ang isang paa ni Kuya Rom sa harapan ko at ang isang kamay niya sa dibdib ko. Hinayaan na lang namin ang mga dagtang nagkalat sa tiyan ko, sa t-shirt, at sa kumot. Wala kaming pakialam. 

Kinabukasan, parang wala lang nangyari. Pakiwari ko nga ay masayang-masaya si Kuya Rom. Nandoon pa rin ang sigla niya, ang kulitan at harutan namin. Maaga kaming nagising at noong magkasalubong ang aming mga mata habang nakahiga pa, binitiwan kaagad niya ang isang nakakaengganyong ngiti. “Good morning bunso!” ang pag-greet niya sa akin.

Nginita-an ko din siya, “Mornig kuya!” 

At iyon, bigla na lang niyang ginulo ang buhok ko, kiniliti ang tyan sabay balikwas at takbo papunta sa sampayan ng mga tuwalya namin. “Ligo na tayo, may laro pa tayo!” 

Ewan ko ba ngunit tila iba ang saya na naramdaman ko sa umagang iyon. Inspired, excited... di ko lubos maipaliwanag.

Bumalikwas din ako at inayos ang hinigaan namin. Sandali lang iyon at pagkatapus, bumalik din siya, isinablay sa balikat ko ang tuwalya kong kinuha na rin niya sa sampayan namin. Uli, ginulo ang buhok ko. “Tara!” pag-apura niya upang makapag-ligo na kami, dala-dala niya ang isang sabong pampaligo at isang bote ng shampoo. Kapag ganoon kasi, iisa lang talaga ang gamit namin, hiraman.

Ngunit noong magpunta na kami sa shower, marami na palang nakapila, mas nauna pa sa amin. Kaya hinikayat niya na akong sa ilog na lang kami maligo upang di ma-late sa kainan, kasi, ibang pila na naman ang pagkuha ng pagkain, lalo na first game ang isang laro namin.

Takbo kami papuntang ilog at pagkarating, kaagad nag-unahan sa paghubad ng t-shirt at pantalon. Nauna akong lumusong sa tubig, hanggang sa maabot ko ang lalim na hanggang leeg. Huminto ako doon dahil hindi naman ako marunong lumangoy at natakot na rin ako dahil sa nangyari sa akin sa nagdaang gabi. Nilingon ko si Kuya Rom, nasa aplaya pa rin, tila nagdadalawang-isip lumusing marahil sa lamig. Nakahubad na siya ng pantalon at t-shirt at tanging brief na lang ang natira sa katawan, nakatayo lang doon at nakatingin sa akin.

Sa pagkakita ko sa anyo niya, naramdaman ko naman ang biglang pagkabog ng dibdib ko. Hindi ko lubos maintindihan ang naramdaman. Tila may gumapang na magkahalong kiliti, excitement, at paghanga sa ganda ng hugis ng katawan ni Kuya Rom. Bigla ding sumagi sa isip ko ang nangyari sa amin sa gabing nakaraan kung saan natulog kami na magkatabi.

“Anong tinitingnan-tingan mo d’yan!” sigaw niya sa akin sabay pulot ng maliliit na bato at pabirong inihagis ang mga iyon sa akin.

Umiilang-ilang ako sabay sagot, “Takot sa tubig, kambing – nyahahahaha!” ang pang-aalaska ko.

“Kambing ka d’yan, pag nahuli kita, lagot ka sa akin!” At dali-dali naman siyang lumusong at tinumbok ang kinatatayuan ko. Naghabulan kami. Ngunit dahil sa takot kong pumailalim, nahuli din niya ako. “Huli ka!” sigaw iya.

Hinawakan ang kamay ko habang pumipiglas-piglas naman ako. “Kuya, maligo na tayo, sige ka… ma- late tayo sa kainan, magagalit na naman si coach” ang pag-aalibi ko upang bitiwan niya. 

Ngunit hindi pa rin niya ako binitawan. Naisipan kong huwag na lang pumiglas at humarap na lang sa kanya. Tinitigan ko siya.

Ewan ko ba, ngunit binitiwan din niya ang titig na nakakaloko. Mistulang kinalampag na naman ang dibdib ko noong magtitigan kami, hawak-hawak pa rin niya ang mga kamay ko. 

“Sino ang nagsalba sa iyo dito nong malunod ka?” tanong niya.

“I-ikaw”

“Kanino mo utang ang buhay mo?” tanong uli niya

“Sa iyo”

“Natatandaan mo pa ba ang promise mo na gagawin mo ang kung ano man ang gusto kong ipagawa sa iyo dahil sa pagkasalba ko sa iyo?”

Dahil nakikinita ko na ang sunod na mangyayari sa takbo ng tanong niya, ang naisagot ko ay, “Kuya ha… ayoko na! alam ko na kung saan na naman hahantong yan!” 

Natawa naman siya ng malakas. “Bakit? Ano ba ang nasa isip mo? Malaswa, ano? Ang i-utos ko lang naman sa iyo ay kunin mo ang sabon at shampoo para matapus na tayo dito, tado ka.” Ang pabiro niyang sabi.

Natameme naman ako sabay sabi ng pabulong, “Hpmpt! Iyon lang pala...” na ang tono ay may bahid panghihinayang. Tinumbok ko kaagad ang kinaroroonan ng sabon at shampoo at dinala ang mga ito sa kanya.

Noong iniabot ko na sa kanya ang sabon, nabigla naman ako sa sinabi niya. “Iyong nasa isip mo na malaswa ay mamayang gabi ko na ipapagawa sa iyo! May laro pa kasi tayo eh.”

“Waaaahhhh! Ansama mo Kuya! Manyakis ka talaga! Ayoko nga!” Sabi ko sa kanya sabay tawa.

Tumawa na rin siya. “Tingnan natin mamaya… kung makaka-ayaw ka.” 

“Abababa!” sigaw ng utak ko. 

Pero sa totoo lang, may kilig din na dulot sa akin ang narinig. Ewan, naguguluhan din ako pero alam ko naman na hindi ako bakla e. Basta, parang inisip ko na lang na katuwaan lang iyong ginawa naming ni Kuya Rom dahil sa sobrang close namin sa isa’t-isa. At sa parte ko rin alam ko naman na hinding-hindi ko hahanap-hanapin ang ganoon. Alam ko rin namang walang seryosohan ang ganoon sa paarte ni Kuya Rom. Siguro, bahagi lang din iyon ng kabataan namin, ng adventurism, libog, o paglalambing ba bilang kunyari mag-kuya…? Ewan, di ko rin talaga alam.

Last day na iyon ng araw ng palaro at marahil ay dahil sa inspired ako sa araw na iyon, inigihan ko talaga ang trabaho ko bilang tosser ng team. Kahit mahihirap na bola ay nagawa ko pa ring ibigay ng maayos sa mga spikers. Kitang-kita ko rin ang mataas na level ng energy ni Kuya Rom. Kaya sa dalawang laban namin sa araw na iyon, panalo kami. Sobrang saya ang buong team. Pagkatapus ng last game namin ay kinrga pa ako ni Kuya Rom sa court at iniikot-ikot. Pati na rin ang iba pang mga spikers ay pinagtulung-tulongan nila akong buhatin.

Sa kabuuan, second place lang kami dahil may talo kaming isang game ngunit laking tuwa pa rin ng team. Sa tagal na na daw ng panahon na hindi maka-place kahit sa top 3 ang team, noon lang nangyari ang ma-second place kami dahil malalakas daw ang kalaban. At swerte daw ang pagkakasama ko sa team. Syempre, abot-tenga ang ngiti ko at abot langit naman ang tuwa. “Sa sunod, tayo na ang mag-Champion niot!” biro ng mga ka-teammates ko.

Kinabukasan na ang schedule ng awarding kaya’t huling gabi na naming magsamang matulog ni Kuya Rom. Nakakalungkot dahil sa ilang araw naming pagsasama sa palarong iyon, sobrang saya at enjoy kami sa samahan, sa mga games, nagshare ng lungkot at saya, hirap, at pati na rin mga private moments. Pero may kabog din sa dibdib ko ang sinabi niya sa may ilog noong umagang iyon tungkol sa ipapagawa daw niya sa akin ang “malaswang” laman ng isip ko. Nangingiti-ngiti na lang ako sa sarili, “Loko talaga tong si Kuya!” Sa totoo lang, may dalang bahid ng excitement din para sa akin ang sinabing iyon ni Kuya Rom.

Ngunit, hindi ipinagkaloob ng panahon na mangyari pa ang ganoon. Alas 5 ng hapon noong matanggap ni Kuya Rom ang text message ng girlfriend niyang si Kris. May bahay daw kasi ang nobya niya sa kabilang bayan na may mga 20 kilometro lang ang layo sa lugar kung saan ginanap ang palarong sinalihan namin. Darating daw, magmomotorsiklo at pipik-apin siya. At doon silang dalawang matulog sa bahay ng kasintahan at babalik nalang daw siya kinabukasan sa awarding ceremony. Pinayagan naman siya ng coach dahil wala nang laro.

Dahil ipinagmamalaki ni Kuya Rom ang girlfriend niya sa buong team, talagang sinamahan namin siya sa may bukana ng school building kung saan kami naka-house. Sa harap nito ay ang highway kung saan siya pipik-apin ng girlfriend niya.

Dumating nga ang babae, eksaktong alas syete. Noong bumaba ito sa motorsiklo, napa-“Wow!” kaming lahat at tila nahipnotismo. Napakaganda niya, matangkad sa may 5’8 o 5’10 na taas, mahaba ang buhok at sa suot na faded jeans at body-fit na t-shirt, bakat na bakat ang ganda ng hugis ng katawan. Pang-model material at bagay na bagay sila ni Kuya Rom.

“Pare! Ang galing mo talagang pumili! Shiiiitttt! Hayup sa ganda, tangina! Pag nagka-girlfriend ako ng ganyan pwede na akong mamatay!” ang sambit ng isang ka teammate namin. Sumunod naman ang iba na pumuri.

Hindi ko naman maintindihan ang sarili sa naramdaman. Tila may sumundot na na kirot at selos. Pakiwari ko ay bigla akong na out-of-place. Kung natamasa ko ang espesyal na trato sa akin ni Kuya Rom kapag kami lang sa team, noong sumulot ang girlfriend niya ay biglang nagbago ang lahat. Hindi na ako napansin niya at parang wala lang, etsapuwera.

Agad niyan sinalubong ang girlfriend at nagyakapan sila, nag-smack. Saksi naming lahat kung gaano sila ka-sweet sa isa’t-isa. Sa totoo lang, nakakainggit. 

Pagkatapus nilang mag kumustahan at itiunuro kaming lahat ni Kuya Rom pagpakilalang ka-teammate niya, dali-daling umangkas na siya sa motorsiklo at umangkas na rin ang babae sa likuran niya. At bago pinaandar ang sasakyan, nagbabay sila sa grupo at tumuloy na, na tila nagmamadali at sabik na sabik na sa isa’t-isa.

Sinundan ng mga tingin ko ang papalayong motorsiklo. Kitang-kita ko ang higpit ng yakap ng babae sa kanya. 

Sanasaksihan, biglang naramdaman ko ang panlulumo ng buo kong katawan at ang paggapang ng lungkot. Pakiwari ko sa mga oras na iyon ay bigla akong nag-isa, isinantabi, iniwanan. Hindi ko alam kung ano ang gagawin.

Ramdam ko ang panlulumo ng buo kong katawan at ang biglang paggapang ng lungkot. Pakiwari ko sa mga oras na iyon ay bigla akong nag-isa, hindi alam kung ano ang gagawin. 

Dahil lagpas alas syete na iyon ng gabi, naisipan kong dumeretso na lang sa tulugan namin ni Kuya Rom. Inilatag ko ang comforter na higaan naming at nahiga doon. Niyakap ko ang unan niya at ipinikit ang mga mata, pinilit ang sariling makatulog.

Subalit hindi ako dalawin ng antok. Sumiksik sa isip ko si Kuya Rom. Nai-imagine kong masayang-masaya silang dalawa ng kasintahan niya sa kung saan man sila nagpunta. Nai-imagine ko rin na magkatabi silang natulog, magkayakap, naghahalikan, at sabay na nilasap ang sarap na dulot ng kanilang pagmamahalan.

Naramdaman ko na lang ang mga luhang dumaloy sa pisngi ko. Hinayaan ko ang mga itong pumatak at tumagos sa unan…

ang kuya kong crush ng bayan 3

“P-paki-ulit nga Kuya?” ang tanong ko ulit, di ko alam kung matawa o mainis.

“Zipper ko buksan mo, daliiii!”

“Bakit ako ang magbubukas niyan, e may kamay ka naman.”

“Aba’t, pilosopo ka ah! Bubuksan mo ba o ilulublub ko ang mukha mo sa tubig upang malunod ka uli!”

“Kuya, OK ka lang? Naka-bato ka ba? Nakasinghot ng katol? O na-overdose sa gatas? O baka nawan inatake na ng uwang yang utak mo at hindi ka na makapag-isip ng maayos!” 

“Tado ka ah! Ano, bubuksan mo ba o hindi? Tandaan mo, utang mo sa akin ang pagkakaligtas mo d’yan dahil sa katarantaduhan mo.” 

“O sige na nga!” Ang sagot ko na lang, nakonsyensya sa ginawa niyang pagligtas sa akin.

Pakiramdam ko, nanginig ang buo kong kalamnan noong hinawakan na ng dalawa kong kamay ang butones ng pantaloon niya. Habang abala ang mga kamay ko sa pagsalat sa butones at pagtanggal nito, pinagmasdan ko naman si Kuya habang nakatihaya, ang mga kamay ay ginawang sandalan ng kanyang ulo at kalmanteng naghintay sa sunod na mangyayari. 


Ibinaba ko ang mga tingin sa chest area niya, matipuno at pansin ang mga muscles sa dibdib, walang kataba-taba ang tyan at bakat ang mga animoy pan de sal doon. At kung pagmasdana ang area sa pusod papunta sa baba pa – sa kanyang harapan sa ilalim ng kanyang brief ay makikita ang maninipis na mga balahibong-pusang tila agos ng tubig. 6’1 ang height ni Kuya Rom, plus pa nito ang angking kakisigan. Kaya mai-imagine mo kung bakit patay na patay sa kanya ang maraming mga babae, pati na ang mga bakla at ang tawag sa kanya ay “crush ng bayan” sa hunk na hunk niyang porma.

“Bilisan mo!” bulyaw niya.

“Sandali nga lang!” ang bulyaw ko din.

Noong mabuksan na ito, bumulagta naman sa akin ang malaking bukol ng alaga niya, sa ilalim ng kanyang puting brief. Tigas na tigas na ito at ang kalahati mula ulo ay nakalabas na sa garter. Tila nakakita naman ako ng isang malaking sawa at napaatras. “Antaba at ang haba!” Sigaw ng utak ko, ang mga mata ay nanlaki. 

Bigla namang tumawa si Kuya Rom. Iyon marahil ang dahilan kung kaya gusto niyang pabuksan sa akin ang kanyang pantalon – upang lokohin ako at ipakita sa akin ang kanyang ga-kabayong titi.

“Salbahe ka!” sambit ko. 

Tatayo na sana ako upang magbihis na ngunit hinablot ni Kuya Rom ang buhok ko. “Ey... saan ka pupunta?”

“Araykup! Magbihis na ako Kuya!” 

“Hindi pa ako tapos! Hawiin mo ang brief at hawakan mo iyan” Turo niya sa harapan niya. Alam ko, libog na libog na siya noon.

“Ayoko Kuya!” 

Ngunit lalong hinigpitan ni Kuya ang paghawak sa buhok ko, ang mga mata niya ay may bahid na pananakot. 

Kaya wala na akong choice. “S-sige Kuya, hahawakan ko na” 

Nakalabas na ng buo sa brief ang ari ni Kuya at akmang hahawakan ko na sana ito noong may narinig akong mga yapak na papalapit sa amin.

Dahil hubo’t hubad ako at nasa harap pa ni Kuya Rom, bigla akong kumalas at dali-daling tumakbo sa ilog. Si Kuya Rom naman, di alam ang papalapit na mga yapak, tumayo, hinayaang ang pantalon ay bahagyang nakababa, at ang ari ay tirik na tirik, nakalabas sa kanyang brief, humarap sa ilog, sa direksyon ko at sumigaw, “Hoy! Balik ka dito!”

Gusto kong tumawa dahil nakita ko na sa likuran niya ang mga ka-teammates namin. At noong narinig na ni Kuya ang ingay nila ay humarap si Kuya sa kanila. At nakita nila ang tirik na tirik na ari ni Kuya na dali-dali naman niyang tinakpan ng kamay, tumalikod at itinaas ang zipper.

“Hahahaha!” Tawanan ang grupo noong makita ang postura ni Kuya. “Anlaki pala ng alaga mo Tol!”

“Tado kayo! Bat nandito kayo?”

“Kami nga ang magtanong sa inyo niyan kung bakit kayo nandito? Naghahanap na sa inyo si Coach!”

“Ayan si Jason, tangina na yan! Akalain ninyong maligo d’yan at dinamay pa ako?” Pag-aalibi ni Kuya. 

“Hahaha!” Tawa ko sa sarili sabay patagong pang-iinis kay Kuya Rom upang wag mahalata ng dalawang teammates namin. At kunyari ay tapos na akong maligo at pabalik na sa batuhang gilid ng ilog, ang mga kamay ay itinakip ko sa harapan ko.

Habang pinupulot ko naman ang mga damit kong nakakalat sa batuhan upang magbihis, kitang-kita ko naman sa mukha ni Kuya Rom ang pagkadismaya sa naudlot na kung ano pa sanang plano niya. At habang palihim ko siyang nililingon at ipinapakita ang pigil kong pagtawa upang lalo siyang mainis, pansin ko naman sa mga mata niya ang pagbabanta sa akin. Para bang ang binubulong ay, “Humada ka mamaya!” 

Ewan ko, feeling ko ay nakaganti din ako sa pang-iinis niya sa akin. “Sarap palang inisin ni Kuya!” sigaw ko sa sarili.

Noong dumating na kami sa quarters, naligo muna kami, nauna si kuya at noong lumabas na ng shower ay inihagis sa akin ang basa niyang underwear at pantalon. “Isampay mo sa sampayan at kapag tuyo na ay sa bag mo na rin ilagay.” Ang padabog niyang utos sa akin.

“Opo!” Ang padabog ko ring sagot. Ganyan naman kasi yan siya. Kapag nasa ibang lugar at nagsama kami niyan, ang mga gamit namin ay nakalagay lang sa iisang bag– sa bag ko, at siya ang magbubuhat. Natutuwa din naman ako dahil feeling ko, kuya ko talaga siya at iyon bang ayan, ipinagkakatiwala sa akin ang mga gamit niya, pati mga personal na bagay kahit na ang mga labahan, kasama na ang brief. Tapus kung anu-ano na lang ang baon naming mga sitserya, sa bag ko din inilagay at sabay naming kinakain. Lahat sini-share namin, kahit mga electronic gadgets, ipod, playstation… Sarap din naman ng pakiramdam. Kumbaga, solved ako na may Kuya na nand’yan lang para sa akin, secure ako kahit grabe kung mang-inis, ngunit sobrang maaalahanin naman.

Tapus na akong maligo at tuyo na rin ang buhok ko noong pumasok na ako sa quarter kung saan nailatag na rin ni Kuya Rom ang comforter na tutulugan namin. Nakahiga na siya. Noong mahiga na ako sa tabi niya at itinakip ko hanggang tiyan ang kumot na pareho naming ginamit, agad niya itong hinila at itinakip ng buo sa aming dalawa. Pagkatapus, idinantay niya ang hita niya sa tiyan ko, atsaka niyakap ako ng mahigpit, ang mukha ay nakaharap sa tenga ko. “Huli ka! Wala ka nang kawala ngayon!” ang pigil niyang sambit upang di marinig ng iba pa naming mga kasamahan.

Natawa naman ako sa inasta niyang iyon. Nakikiliti, nai-excite sa paglapat ng aming mga katawan, sumaagi sa isip na baka kilitiin niya ako, o pagtripan upang makaganti. Alam ko wala akong laban kung ano man ang gagawin niya. “Bakit ano ba ang gagawin mo sa akin?” sagot ko.

“Bakit ka tuwang-tuwa kanina noong maabutan tayo doon sa ilog ng mga kasama natin, ha?” ang sumbat niya.

“E… paano naman, ipahawak ba iyong ari niya sa akin. Eeeewww!”

“Aba’t may pa ew-ew ka pa d’yan. Bakit ka takot? Siguro nae-excite ka ano? Bakla ka siguro. Bakla lang ang kinakabahan, natatakot humawak ng tt!”

“Anong bakla? Bakit ikaw, hindi ka ba naaasiwa kung hawakan mo ang tt ko? Ang sagot ko. 

Wala naman sa isip ko rin iyong sagot ko na iyon ngunit bigla ba namang dinakma ni Kuya Rom ang harapan ko sabay sabing “Bakit ako maasiwa, e may ganito din naman ako? Ha?!” At piniga pa niya ng malakas pati na ang bayag.

Bigla akong napa - “Arrgggghhhhhh!!!” ng malakas, napaigtad, mabilis na hinawi ang kamay ni Kuya Rom na naka-dakma doon at itinakp ang mga kamay ko sa sariling harapan. 

Bigla ring nagising ang iba pa naming mga kasama na tulog na sana. “Ano iyan Jason?!” sigaw ni Coach sa akin.

“E… ano po coach… E… e… may ipis po kasi! Pumasok po sa kumot...” Ang pag-aalibi ko na lang. 

Ramdam ko naman ang pigil na pagtatawa ni Kuya Rom na nakatalukbong sa kumot at naririnig ko pa ang pigil niyang paghahalakhak.

“Ipis lang eh… Matulog ka na at dalawa ang laro natin bukas. Ang isa ay first game pa.”

“Opo coach.” Ang sagot ko na lang. At hinila ko na ang kumot at itinakip sa buong katawan.

Tumagilid ulit si Kuya paharap sa akin, nagtatawa pa at nang-iinis. “May ipis pala ha? Hehehe!” sabay pisil sa ilong ko. “Kakagigil!” Hindi pa rin siya mahinto sa kakatawa.

“Naiinis ako sa iyo!” Sabi ko sabay tagilid din paharap sa kanya at hinablot ang buhok niya. “Umm!”

Nagpambuno kami. Dahil sa malakas siya, pinuwersa niya ang isa kong kamay na ilapat sa harapan niya. Unti-unting natatalo na ang lakas ko at dadampi na ang kamay sa harapan niya noong maisip ko na gawin na lang din ang ginawa niya sa akin, ang dakmain ang buong harapan niya at pigain iyon ng todo upang mapa-aray din siya. Ngunit laking gulat ko noong masalat ko na iyon, sobrang tigas na pala ang ari ni Kuya Rom at sa sobrang laki ay hindi ko na mahawakan pa ang kabuuan niyon.

Naramdaman ko na lang na biglang kumabog ng malakas ang dibdib ko, tila may kung anong bagay na kumalampag. Para akong nanghina at kahit nasa ilalim kami ng kumot, naaninag ko pa rin ang mukha ni Kuya Rom. Nakatignin din siya sa akin, ang mga mata ay nagmamakaawa, tila isang tupang napakaamo at nangungusap. Hindi ko rin maintindihan ang sarili at pakiwari ko ay sobrang nakakabighani ang mukha niya. Parang tumagos sa puso ko ang ganda ng hugis niyon. 

Hawak-hawak pa rin ng kamay ko ang ari niya, naalimpungatan ko na lang na hinaplos-haplos ko ito. Para akong naisailalim sa kapangyarihan niya. Nakatitig pa rin siya sa akin. At habang marahan kong hinaplos-haplos ang xxxxxxx niya, idinantay naman niya ang isang kamay sa mukha ko at hinimas-himas iyon na tila ipinahiwatig sa akin na nasisiyahan siya, na nabibighani siya, na may nararamdaman siya… 

Maya-maya, inilapit niya ang mukha niya sa mukha ko hanggang sa maglapat ang mga labi namin…

ang kuya kong crush ng bayan 2

Hindi ko maintindihan ang naramdaman sa ginagawani Kuya Rom sa pagdidiin niya ng hita ko sa ari niya. Ewan kung tulog pa rin siya ngunit ramdam kong ikinakanyod-kanyod pa niya ng marahan ang harapan niya sa hita ko.

Patay-malisya lang ako. Kunyari tulog. Ramdam ng hita ko ang kumikislot-kislot niyang pagkalalaki. Habang nasa ganoong sitwasyon ako, tila tumatayo naman ang mga balahibo ko at lumakas ang kabog sa dibdib sa di maintindihang naramdaman. Kaya tumihaya na lang ako. Ngunit tumagilid si Kuya Rom paharap sa akin at idinantay ang kanyang hita sa aking harapan, ang isang kamay ay ipinatong sa dibdib ko. 

Sa pagtagilid niyang iyon, dumampi rin sa tagiliran ko ang kumikislot-kislot pa rin niyang pagkalalaki. At sa pagdampi ng hita niya sa umbok ng pagkalalaki ko lalo namang tumigas ito.

Hindi ako kumilos, hinayaan na lang kung ano ang sunod na mangyayari. Maya-maya, inilapit niya ang mukha niya sa leeg ko at lumapat sa balat ko ang mga labi niya. Dinig na dinig ko ang paghinga niya, ang ang bugso ng hangin na lumalabas at pumapasok sa baga niya. At ewan kung nagkamali lang ako, pero parang naramdaman kong hinalikan niya at inaamoy-amoy ang leeg ko!

Ilang minuto kami sa ganoong posisyon. Maya-maya, tumalikod na ako, iniisip na tulog lang iyong tao, di alam ang ginagawa, dala lang ang lahat ng kanyang pagkahimbing. 


Ngunit kahit noong nakatalikod na ako, naramdaman kong tila hinigpitan ni Kuya Rom ang pagyakap niya sa akin, at ang umbok niya ay ikinakadyot-kadyot pa sa likuran ko. Nakiramdam pa rin ako at naghintay na baka may iba pa siyang gagawin. Ngunit mag-uumaga na lang ay hanggang doon na lang ang ginawa niya. Tuloy ay hindi ako nakatulog sa buong magdamag na iyon.

Kaya ang nangyari kinabukasan, talo ang team sa laro namin. At ako ang nasisi dahil ang mga bigay ko daw ng bola bilang tosser ay sablay at nahihirapang pumorma ang mga spikers. 

“Ano ba kasi ang nangyari sa iyo, tol at palpak mga bigay mo? Magaganda naman ang pasa namin sa iyo ah. Di naman ganyan ang mga laro mo sa practice natin. Putsa naman o.” Paninisi sa akin ni Kuya Rom.

“Sige, sige, sisihin nyo pa ako. Next game, h’wag niyo na ako palaruin ha?” Ang may halong pagtatampo kong sagot.

“Di naman sa ganoon, tol. Ito naman, nagtampo kaagad. Tinanong lang kita kung anong nangyari sa iyo.” Ang pang-aamo naman niya sa akin.

Tinitigan ko siya, ang mga tingin ay may bahid ng paninisi. Gusto ko sanang sabihin sa kanyang, “Paano ako makatulog sa ginagawa mo sa akin kagabi!” Ngunit sinarili ko na lang iyon.

“O… ba’t ka ganyan kung makatingin sa akin? Ano ba ang problema? May… kinalaman ba ako d’yan?” 

Yumuko na lang ako at padabog na sabing, “Wala!”

“Di nga… sabihin mo nga sa akin kung anong nagawa ko? Meron ba? Ha?”

“Wala nga!” Sabay ismid at bulong ko sa sarili “Kulittt!”

Napakamot sa ulo ni Kuya Rom. “Hirap maintindihan nito… O sige na nga, bukas may laro tayo, pag-igihan mo ha? Wag yang ganyang tatanga-tanga! Kapag natalo pa uli tayo, lagot ka sa akin.” sabay tampal sa pwetan ko.

Itinakip ko naman ang mga kamay ko sa pwetan sabay, “Arekuppp!” 

Ewan ko rin ba, kung walang malisya para sa kanya ang pagtampal niyang iyon sa pwetan ko. Ngunit dahil sa ginawa niya sa akin noong nakaraang gabi sa pagtulog namin, di maiwasang sumagi sa utak ang malisya. “Shit! Pinagtripan yata talaga ako nito!” bulong ko.

“Anong sabi mo?” tanong niya kaagad noong mapansing may sinabi ako, ang boses ay matigas.

“Wala! Sabi ko Opo!” ang sagot kong pabulyaw sabay naman walkout. 

Napailing na lang si Kuya Rom. 

Noong mapansin niyang hindi sa direksyon ng quarters namin ang tinumbok ko, tumayo siya’t tumakbong sinundan ako. Gabi na kasi iyon kaya siguro nag-isip kung saang lugar ako mapunta o kaya’y mapaano sa lugar na hindi namin parehong kabisado. “Hoy! Saan ka pupunta? Baka mabugbog ka d’yan. Hoyyy!”

Ngunit di ko siya pinansin at tumakbo pa ako. 

Actually, gusto ko lang magpalabas ng sama ng loob sa pagkakatalo na nga ng team naming ay nasisi pa at hindi man lang ako kinampihan ni Kuya Rom. Dahil nakita ko na ang ilog na iyon na malapit lang sa quarter naming, naisipan ko kaagad na doonpumunta. At dahil full moon naman at alam kong hindi ako pabayaang mag-isa ni Kuya Rom kaya malakas ang loob kong tumbukin ang lugar.

Noong makarating na ako, bigla ding pumasok sa utak ko ang maghubad, at dali-daling sumuong sa tubig ang mga damit, pati na ang brief ay inihagis sa batuhang gilid ng ilog.

“Hoy!!!” Ang sigaw ni Kuya Rom na nasa likod ko na pala.

“Weeeehh! Lika Kuya, ligo tayo!” ang pang-aasar ko, kampanteng lulusong din siya sa tubig.

Ngunit hindi pinatulan ni Kuya Rom ang udyok ko. “Hoy! Pag hindi ka umalis d’yan, iiwanan na kitang mag-isa dito!” Panankot niya sabay talikod.

Babalik na sana ako sa dalampasigan noong naramdaman kong lampas ulo ko na pala ang lalim ng parte ng ilog. Napakabilis ng mga pangyayari. Naramdaman ko na tinangay na ako ng agos at parang may humihigop sa akin papuntang ilalim ng tubig. Sobrang kabog ng dibdib ko at hindi makahinga. Nataranta hanggang sa naramdaman ko na lang na pumapasok na ang tubig lalamunan ko. Sa pagkakataong iyon, ang nasa isip ko ay mamamatay na talaga ako. Iyon ang huli kong natandaan.

Kung gaano kabilis ang pagkawala ng malay ko ay siya ding bilis ng pagbalik nito. Noong naubo ako at isinuka ang tubig, ang unang bumulaga sa mga mata ko ay si Kuya Rom na inupuan ang tiyan ko, habang pina-pump naman ang dibdib. Naka-jeans lang siya, basang-basa, walang saplot pang-itaas at halatang nininerbyos. “Uhu! Uhu! Uhu! K-uyaa?” Ang sambit ko kaagad, habol-habol ang paghinga.

Sa pagkakitang gumalaw at nagsalita ako, bigla din niyang ibinagsak ang katawan sa batuhan, sa tabi ko sa sobrang kagalakang na-revive niya ang malay ko. Sinasamapal-sampal niya ang mukha ko na parang gigil na gigil. “Tado ka… tinatakot mo ako, tangina! Di ka pala marunong lumangoy, ang lakas ng loob mong maligo d’yan?” sabay turo sa ilog.

Patuloy pa rin ako sa pag-ubo at pagsuka ng tubig. Noong tila mahimasmasan na at unti-unting napawi ang takot at kaba, napansin kong hubo’t-hubad pa pala ako. Ngunit di ko na binigyang halaga pa iyon. Tumihaya ako sa tabi niya, hindi gumalaw, hinayaang tuluyang mapawi ang kaba at ang panghihina ng katawan, ang mga mata ay nakatutok sa buwan. “S-sory Kuya… Kala ko kasi maliligo ka din eh.” 

“Kung hindi kita naagapan e, di patay ka na sanang tado ka!” ang galit niyang sabi.

“S-orry na Kuya. H’wag ka nang magalit, o...”

“Sorry? Iyon na lang iyon?”

Napaisip naman ako sa sagot niyang iyon. “E... di salamat. Utang ko sa iyo ang buhay ko. Ano pa ba? Meron pa ba akong puwedeng gawin?” Ang sarcastic ko namang tugon.

Pakiramdam ko napawi ang galit ni Kuya Rom sa akin noong marinig niya ang pagbanggit ko sa sa salitang “utank ko ang buhay ko sa kanya”. Tinitigan niya ako at binitwan ang isang nakakalokong ngiti. Ewan ko pero parang may bahid malisya ang ngiti niyang iyon.

In fairness, noon ko lang din nasilayan ng maigi ang mukha ni Kuya Rom. Ang gwapo pala talaga. No wonder na ang tawag sa kanya ay “crush ng bayan.” Makinis ang mukha, mapupula ang mga labi, matungis ang ilong, ang ganda ng mga matang mga mata na kung ngumiti ay parang may susundot sa puso mo at feeling lulutang ka sa ikapitong alapaap. 

Nginitian ko din siya. At ewan ko din kung anong epekto mayroon sa kanya ang ngiting iyon. Hind naman sa pagmamayabang, marami din ang nagsabi sa akin na ang pamatay ko daw ay ang ngiti ko. Ayaw ko ng i-elaborate pa ngunit iyan ang kadalasang naririnig ko lalo na sa mga kababaihang ka-klase ko at mga kaibigan.

Nabigla na lang ako noong biglang hinablot ng pabiro ni Kuya Rom ang basa ko pang buhok, tila nangigigil sabay sabing, “May bayad ang utang mo sa akin na iyan. Kaya kapag may ipagagawa ako sa iyo, dapat na sundin mo.”

“Ha? At anong ipagagawa mo? Baka mahirap kuya, di ko kaya...”

“Syempre, kayang-kaya mo.” Nag-isip siya ng sandal. “Okay... Sa ngayon, kiss muna!” Sabay turo ng daliri niya sa pisngi.

“Kuya Rom ha...” ang pag-aalangan kong sabi. ”H-hndi ako bakla ah! Ayoko niyan, iba na lang.”

“Abat...! Bakit, may sinabi ba akong bakla ka? Kiss sa kuya... daliiii!” Utos niya.

Dahil ayaw ko din namang ma-disappoint siya, “E, di e-kiss!” pagmamaktol ko, sabay kiss sa isang pisngi niya. “Mwah!”

“Kabila!” Utos naman niya, turo ulit sa kabilang pisngi.

Hindi na ako kumibo at kiniss ko na naman “Mwah!”

At tila nabagsakan ng malaking bato ang ulo ko noon gang sunod niyang utos ay, “Ibaba mo ang zipper ng pantalon ko...”

ang kuya kong crush ng bayan 1

First year college ako noon, 18 years old lang noong mapasali ako sa volleyball team ng college. Ang totoo, hindi ako mahilig sa volleyball; basketball ang gusto ko kaso, 5’4” lang ang height ko kaya wala talagang chance na mapasali sa team ng school.

Anyway, napagkatuwaan lang naman namin ang sumali sa volleyball tryout. At dahil ang kailangan lang naman daw sa team ay “tosser” at walang limit sa height kaya nakisali kami ng tatlo ko pang mga barkada. Kahit papaano naman kasi, nakapaglaro din ako ng volleyball noong high school pa ako. Kaya sabi ko, “Ok, magpapawis lang naman at mag-enjoy sa tryout kaya ok… go” at hindi ko na inexpect na mapasali pa sa team lalo na noong makitang maraming magagaling at matatangkad pa na sumali. Halos lahat kasi ng myembro ng team nasa third year at fourth year at ang pinakamababang height ay 5’10”. 

Ngunit noong matapus ang tryout, laking gulat ko noong ang pangalan ko ang isa sa dalawang tinawag. Nanlaki ang mga mata ko at di makapaniwala. 

“Ako ang nagrecommend na isa ka sa piliin. At ikaw din ang gusto ng karamihan sa team.” Sabi sa akin ni Romwel, ang team captain nila na tinaguriang “crush ng bayan” dahil sa angkin nitong kakisigan at tindi ng appeal. “Nakita ko kasing masipag kang kumuha ng bola kahit sa mahihirap na pwesto, maliksi, maganda ang ball handling at maganda rin ang mga pasa sa mga kasama. Malaki ang potential mo” dagdag paliwanag niya.


Napangiti na lang ako, di pa rin makapaniwala sa biglaan kong pagkasali sa team. 

Doon ko na rin na-meet ang mga kasama noong ipinakilala ako ni Romwell sa kanila. “Waahhhh! Ako ang pinakamaliit, at pinakabata!” Sigaw ko sa sarili. 

Simula noon, palagi na akong kasama sa practice at sa mga laro at liga. At ang naging pinaka-close ko sa lahat ay syempre, si Romwel, ang team captain namin. Si Romwel ay 22 years old at fourth year na ng college. Graduating kumbaga. Ewan din ba kung bakit ako ang pinakagusto niyang asar-asarin, biru-biruin. Pero sobrang sweet naman lalo na kapag nasa ibang lugar o school kami naglalaro. Iyon bang kapag hindi niya nakikita, hinahanap at nag-alala, tinatanong kung nasaan, kung kumain na ba, o baka napasma o naligaw. Halos hindi ako hinahayaang mawala sa tabi niya. Nakababatang kapatid na talaga ang turing niya sa akin. Kaya ang tawag ko sa kanya ay “Kuya Rom”. Actually, “Kuya” din naman ang tawag ko sa lahat ng mga ka teammates. Pero iba si Kuya Romwel; feeling ko kasi, kina-career niya ang pagtreat sa akin bilang isang baby-brother, na gustong-gusto ko naman dahil sa nag-iisang anak lang ako at walang matatawag na kuya. At sa pagiging close namin, wala namang kahit katiting na sumagi sa isip ko na may malisya iyon. Lalaking-lalaki kasi si si Kuya Romwel, may girlfriend, at palaging babae ang laman ng isip kapag inaatake ng ka-pilyohan o kapag nakikipagbangkaan sa mga barkada.

Unang athletic meet iyon sa taon na iyon na sinalihan ko. Ang venue ay sa isang state university sa karatig-siyudad. Syempre, sobrang excited ako at happy dahil iyon ang una kong makasali sa ganoong activity at iyong excitement na magkasama-sama ang mga ka-teammates. At kapag ganyan kasing nagka-sama-sama ang mga athletes sa iba’t-ibang school, sa isang kwarto lang naka-assign ang mga athletes sa kasamang teams at events, at ang tulugan ay sa papag, sama-sama. Syempre, kami ni Kuya Rom ang magkatabi. 

Unang gabi din iyon sa athletic meet. Oras ng tulugan, halos hindi ako makatulog sa naghalong excitement, saya, at ingay ng mga ka-tropa. Ngunit noong mag-aalas onse na, nagalit na si Coach at pinatay ang ilaw upang matigil ang ingay, at makapagpahinga kami. Si Kuya Rom naman, iyong isang kumot ay itinakip sa aming dalawa. Tapus, tumagilid siya paharap sa akin. Nakatihaya lang ako. Tapus, idinantay ang isang paa sa tiyan ko at ang isang kamay sa dibdib ko’t niyayakap ako. First time naming magtabi sa higaan, at first time ko ring may katabi sa pagtulog at yumayakap sa akin. Kaya, naninibago din ako. Sa pagdampi ng paa niya gumapang sa katawan ko ang kiliting di ko maintindihan. Tila may kasabikan din akong nadama. Sabi ko sa sarili, “Ganito pala siguro kapag may kapatid o kuya. Nilalambing ka, niyayakap, iniinis, binu-bully...”

“Kuya, ambigat ng paa mo…” ang pigil kong pagsalita.

“Shhh! Yaan mo na. Gusto ko may kayakap pag natutulog. Anlamig kaya.”

“Argggg! Kuya naman eh. Paano ako makatulog nyan?” 

“O sige, ganito na lang…” sabay tanggal ng kamay at paa niya sa katawan ko at tumihaya. “Tumagilid ka nalang paharap sa akin, at ikaw na ang dumantay ng paa mo sa may tiyan ko at patong ng isang kamay sa dibdib ko.”

“S-sige” ang sagot ko. 

At idinantay ko ang isa kong paa sa may tyan niya at ang isang kamay sa dibdib. Maya-maya, naakatulog na kami. Ngunit sa kalagitnaan ng pagtulog namin, naalimpungatn ko na lang na iyong paa kong nakadantay sa tiyan niya ay hinawakan niya at itinulak ito pababa – sa umbok mismo ng ari niya...

Idol Ko Si Sir (Book 2) - Part 8

"Ano yun, Anton?" Ang tanong ko.

"Halika, samahan mo ako." Kinuha muna ni Anton ang flashlight at dinala nya na ako sa may harapan ng bahay, may mga 60 metro ang layo galing sa bungad nito. "Heto, kagabi itinanim ni Kuya James tong mangga at ang sabi nya, ipakita ko daw sa iyo. Tinulungan ko nga syang maghukay jan dahil groggy na sya nun e, halos hindi na makayanan ang sarili. Sinabihan ko nga na magpahinga na lang muna dahil naduduwal, at nagsusuka pa nga. Kaso, ayaw paawat. Dapat daw nyang magawa muna ito saka na sya magpahinga. Kaya, tinulungan ko na para matapos kaagad. Awang-awa nga ako sa kanya, e. Pagkatapos naming maghukay, may inilagay syang box atsaka itinanim na yang mangga. Ipakita ko lang daw sa iyo to at alam mo na ang gagawin..."

"Salamat Anton, salamat at kahit papanu, nanjan ka, umalalay kay Kuya James mo"

Pinakawalan ni Anton sa akin ang isang titig na animoy nagpapahiwatig ng pagdamay, ng pang-unawa. "Mahal na mahal ka ni Kuya James Carl. Hanggang sa huling sandali ng kanyang buhay, ikaw pa rin ang nasa isip nya..."

Sinuklian ko lang sya ng tango at pilit ngiti.

Nung makaalis na si Anton, dali-dali akong naghanap ng karton kung saan ko inilagay ang mga alaala namin ni Sir James, kasama na ang white gold bracelet na kahawig na kahawig ng ibinigay ko sa kanya. Inilagay ko rin ang damit at pantalon na sinuot ko nung gabing nagkudlit kami ng aming mga balat. Bago ko isinara ang box, gumawa ako ng sulat. "Dear James.... pangako ko sa iyo, susundin ko ang mga bilin at mga inihahabilin mo sa akin. Habang may buhay pa ako, aalagaan ko ang pagmamahalan natin. Susundin ko ang lahat ng mga payo mo. At dito sa itinanim mong puno, dito ako huhugot ng lakas, dito kita hahanap-hanapin sa mga oras na kailangan ko ng masasandalan, o kaya kung kailangan kong i-share ang mga tagumapay. Dito, ipagpatuloy ko ang pagmamahal sa iyo. Salamat sa pagdating mo sa buhay ko. Salamat sa mga masasayang ala-ala. Pinaghiwalay man tayo ngayon ng tadhana, saksi ang punong itinanim mo sa nararamdaman ko para sa iyo: mahal na mahal kita. At habang pumipintig pa ang puso ko, ikaw palagi ang hahanap-hanapin nito... Hintayin mo ako, James. Sa kabilang buhay, hindi na tayo paghihiwalayin pa." at idinampi ko ang sulat sa mga labi ko bago ito inilagay na sa box.

Binalikan ko ang punong itinanim ni James at hinukay ulit iyon. Pinatay ko ang flashlight na bigay ni Anton at hinayaang ang sinag na galing ng bahay ang syang magsilbing ilaw. Gamit-gamit ang pala, hinukay ko ng marahan ang puno ng seedling ng mangga at inilipat pansamantala. Pagkatapos, hinukay ko naman ang box na syang ibinaon ni Sir James. Nung makapa na ng mga kamay, hinugot ko iyon. Umupo ako sa gilid ng pinaghukayan, inilagay sa kandungan ang box, pinagmasdan, niyakap-yakap at idinadampi-dampi sa mga labi. May ilang minuto din ako sa ganung ayos. Bago ko ibinalik muli ang box, sinulatan ko ang labas nito, "James Loves Carl". Tapos, kinuha ko ang box ko at sinulatan ko din, "Carl Loves James". Hinubad ko ang t-shirt, kinuha ang swiss knife sa bulsa at kinudlitan ang upper part ng chest kung saan nandun ang marka nung dati naming pagkudlit. Ipinapatak ang dugong dumadaloy sa dalawang boxes. Masakit, mahapdi, ngunit tiniis ko. Pagkatapos, pinagdikit ko na ang dalawang boxes gamit ang masking tape bago ibinalik muli sa hukay, tinakpan ng lupa at sa ibabaw nun ibinalik na rin sa pagtanim ang mangga.

Sa buong gabi na iyon, sa dating kwarto namin ni James ako nagmu-mukmok. Pakiwari ko'y napakabagal ng oras, napakalamig ng gabi. Kung ang dating ingay ng mga nocturnal na mga hayop at ang mga nagkiskisang dahon gawa ng pagbugso ng hangin ay naririning ko, sa gabing iyon tila nakakabingi ang katahimikan. Nakakabagot, napakabagal ng takbo ng oras, di malaman ang gagawin, at ang larawang nasa isip ay ang maamong mukha ni Sir James, tila nanjan lang sya, abot-kamay, napakalapit. Ngunit, sa loob lang ng isipan...

Maya-maya at marahil ay bunga na rin ng sobrang lungkot sa di matanggap-tanggap na bilis ng pangyayari, bigla na lang akong bumangon at tinungo ang sementeryo, di alintana ang nakakapanindig-balahibong lamig ng simoy ng hangin at ang nakakapangilabot na ungol ng mga aso. Naupo ako sa gilid ng puntod niya, parang baliw na nakikipag-usap, ibinubuhos ang lahat ng hinagpis at sama ng loob. Hanggang sa doon na rin ako nakatulog.

Sa panaginip ko nagpakita si Sir James. Animoy napakasaya nya, napakapayapa at tila nababalot ang buong katawan ng kaayaayang liwanag. Inakbayan nya ako at pinayuhan na wag nang malungkot dahil ang paglisan nya ay may dahilan. Pagkatapos ay itinuro nya sa akin ang dalawang batang lalaking masayang naglalaro sa ilalim ng puno ng mangga; ang isa ay kahawig na kahawig nya at ang isa naman ay kahawig na kahawig ko. "Sila ay tayong dalawa, Carl. Masaya ako, dapat ay ganun ka rin..." Yun ang eksenang tila buhay na buhay na naiwan sa aking isipan.

Nagising ako nung tumama sa mga mata ko ang sikat ng araw. "Akala ko ay totoo..." bulong ko sa sarili nung matanto na panaginip lang pala ang lahat. "Siguro, yung puno ng mangga ay yun ang itinanim nya at lumaki na. Ngunit bakit naging bata ulit kami?" Nabalot man ng matinding kalituhan ang isip sa di maintindihang kahulugan nun, tila nahimasmasan na rin ako na nakita syang masaya at mapayapa. Nagpaalam ako sa kanya; idinampi ang mga labi sa tuktok ng krus sa may uluhan ng kanyang puntod at dumeretso na ng bahay kung saan ang buong pamilya nina Tatay Nando ay nasa harap na ng hapag kainan, maliban lang kay Anton na naghahanap sa akin. Bakas pa rin sa mukha nila ang tindi ng lungkot at hinagpis na nadarama. Kung dati nakikita ko ang saya nila at ang pagbibiruan kapag nagkakasamasama sa hapag-kainan, sa umagang iyon, halos lahat ay tulala, hindi makapaniwalang wala na ang isa sa itinuturing nilang haligi ng kanilang pamilaya, ang tumatayong panganay at kuya, o halos pangalawang tatay na.

"Saan ka ba nagpunta, Carl? Hanap kami ng hanap sa iyo. Ayon si Anton, pinuntahan ang kubo nya sa may tabi ng ilog nagbabakasakali na nandun ka..."

"Pasensya na po, Tay... Hindi ho ako makatulog kaya naisipan kong lumabas..."

"Saan ka naman nagpunta?"

"Sa puntod po ni Sir James. Doon na rin po ako nakatulog."

"Susmaryosep!" Sambit ni Nanay Narsing. "Mabuti na lang at walang masamang nanyari sa iyo. Mag-ingat ka rito Carl baka mapahamak ka, magagalit ang Mommy mo sa amin. Atsaka... tibayan mo ang loob mo. Lahat tayo naapektuhan sa pagkawala ni James. Masakit ngunit wala na tayong magagawa pa. Sadyang ang nasa taas lang ang nakakaalam kung bakit niya kinuha si James ng ganyan kaaga. Kagaya mo mahal na mahal din naming lahat ang batang iyon. Ngunit wala na tayong magagawa. Ipaubaya na lang natin ang lahat ng nasa taas..."

"Pasensya na po, Nay. Di na po mauulit..." at namuo na naman ang mga luha ko at dumaloy sa pisngi. "Naisip ko lang kasing samahan si Sir James... parang di ko kasi mapatawad ang sarili nung pumanaw sya na di ko man lang nadamayan hanggang sa huli nyang hininga. Nasa tabi nya na sana ako noon, ngunit umalis pa't umuwi ng syudad. Kaya naisip ko na kahit sa paraang iyon, maipadama ko sa kanya ang labis kong pagsisisi." Hindi na rin napigilan ng lahat ang tumulo ang mga luha nila, at pilit na pinigilan ang paghagulgol.

"O, e, nandito na pala si Anton. Anton! Halika na, nandito na si Carl!" ang pasigaw na tawag ni Tatay Nando, pagputol na rin sa napakalungkot na tagpo.

 "A, nandito na nga si Carl!" sagot naman ni Anton "May nakakakita kasi sa kanya na patungo na raw dito, kaya dumeretso na ako. Saan ka ba nanggaling Carl?" tanong ni Anton sa akin.

"Jan lang..." ang matamlay kong sagot.

Naupo si Anton sa hapag. Matamlay, halos ayaw nang maglagay ng pagkain sa plato. Tinikman ko lang ang tuyo at sumubo ng dalawang kutsarang kanin, nanatiling nakaupo, nakiramdam, at naghintay na matapos silang lahat sa halos hindi magalawgalaw nilang pagkain.

"Kumain ka ng marami, Carl para ka lumakas." payo ni Tatay Nando.

"Tama na po iyon, Tay, wala pa po akong gana." ang sagot ko naman

Tahimik ang lahat nung biglang sumingit si Dodong. "Paanu yan, Nay e di na matutuloy ang kasal nina Ate Maritess at Kuya James?"

Nagtinginan ang lahat kay Maritess. Nung tiningnan ko siya. Nakita ko sa mga mata ang sobrang paghihinagpis. "Magre-resign na lang po ako sa tinuturuan ko, Nay, Tay..." ang malungkot nyang sabi.

"Bakit naman?" ang tanong ni Nanay Narsing.

"Syempre..." hindi kaagad naituloy ni Maritess ang sasabihin, nasamid sa sobrang pagpigil sa pag-iyak. "Tatanggalin din naman nila ako dahil bawal ang mabuntisan." At tuluyan na syang humagulgol. "Atsaka, hindi ko na po kaya ang mga tsismis ng mga tao, ng mga kasamahan ko sa trabaho" dagdag nya.

Parang tinusok ang puso ko sa nararamdamang paghihirap ng kalooban ni Maritess. Naalala ko bigla ang habilin ni Sir James sa akin. "...hihilingin ko sa iyo na kung sakaling matapos bigla na ang buhay ko, alagaan mo si Maritess at ang magiging anak namin. Sana, nanjan ka palagi sa tabi nila, aalalay sa kanilang mga pangangailangan..." Hindi ko maintindihan ang sarili nung biglang pumasok iyon sa isip, at tila may nag-udyok sa akin na magsalita. "A, e... Tay, Nay, ituloy na lang po natin kaya ang kasal... Kung papayag po kayo at si Maritess, ako po ang tatayong groom ni Maritess"

Nagtinginan silang lahat sa akin sa pagkabigla, nagtataka kung bakit nasabi ko ang ganun. Ako man ay halos di makapaniwalang lumabas sa mga bibig ko ang mga katagang iyon. Nilingon nina Tatay Nando at Nanay Narsing ang isa't-isa, nag-salubong ang kanilang mga titig, bakas ang pagkalito ngunit tila nag-uusap, habang si Maritess ay biglang tumayo at tumakbo papuntang kwarto niya.

Hindi kaagad nakapagsalita nina Tatay Nando at Nanay Narsing. "A... e... Carl, sigurado ka ba jan sa sinasabi mo? Napakamaselang bagay ang sinabi mo at ang pagpapakasal ay hindi isang pagkaing pwedi mong isubo at iluwa pag inaayawan mo na. Isa pa, ang nagpapakasal ay dapat nagmahalan." Sabi ni Tatay Nando at tumango-tango naman si Nanay Narsing.

"Tay, hindi lahat ng nagpapakasal ay nagsimula sa pag-iibigan. Marami ring mga kasong nagsimula sa pangangailangan, yung iba ay sa kaugalian o kultura. Yung iba ay sa paniniwala. Hindi mahirap mahalin si Maritess, Nay, Tay. Maganda, matalino, at higit sa lahat, napakabait... Napakarami na pong dumaang babae sa mga kamay ko nung estudyante palang sa syudad at nakita ko na ibang-iba si Maritess sa kanila. Alam ko yan dahil sinusubaybayan ko ang pagpapaaral ng mommy sa kanya, sa mga natamong honors nya sa school, sa mga activities na ini-initiate nya... Pati nga ang mommy ay hangang-hanga sa kasispagan at determinsayon nya e."

"Kahit na buntis sya...? Paano na lang ang mommy mo? Papayag kaya sya?"

"Hindi po kasalanan ni Maritess ang mabuntis, Tay. At hindi nya po nya kasalanan ang mamatay ang taong nakabuntis sa kanya. At tungkol sa mommy, kilalang-kilala ko sya. Lahat handang ibigay nun sa akin. Lalo na kung mag-aasawa na ako at kay Maritess pa. Gustong-gusto na nun ang magkaapo. Magtiwala po kayo."

"Kung ganun, bakit di natin itanong kay Maritess?"

Sinundan ni Nanay Narsing si Maritess sa kwarto nya. Maya-maya, lumabas si Nanay. Umiiling-iling.

"Ano po ba ang sabi ni Maritess, Nay?"

"Ayaw nya. Nahihiya, sobra-sobra na daw ang pagtulong mo sa amin, Carl."

"Ok, ako na ang kakausap sa kanya" Pinuntahan ko sya sa kwarto. Nung mag-usap na kami, pakiwari ko, bumabalik ang pagka-chickboy nung estudyante pa lang ako; nung pakawala pa sa buhay at kahit sinu-sino ang nililigawan, kahit na guro. Ngunit sa sitwasyon na iyon kay Maritess, animoy naging seryoso akong nanligaw, kumbaga, ang mga sinasabi ay galing sa puso. Kinumbinse ko si Maritess sa kahalagahan ng pagsilang at pagpalaki nya ng baby nila ni James na may tatay na nakikita. Ginawa kong batayan ang sarili, sa paglaki kong walang ama dahil namatay din ito nung maliit pa ako, ang hirap na naranasan nung lumaki ako na walang amang gumagabay, ang sakit ng paghahanap ng pagmamahal ng isang ama, ang pag-iyak ko sa tuwing nakikita ang mga kalaro na sinusundo ng mga daddy nila, o kasama nila sa pamamasyal. "Kung ayaw mong magpakasal sa akin dahil hindi mo ako mahal, kahit dahil sa baby mo na lang" ang sabi ko.

"Bakit mo ginawa ito, Carl? Para ba sa akin o para kay James?"

"Pareho, at para na rin sa bata... Bakit, hindi mo ba ako kayang mahalin?"

Hindi sya kumibo. "Hindi sa ganun, Carl. Sa totoo lang, lahat ng babae ay nangangarap na makapag-asawa ng lalaking kagaya mo. Nasa iyo na ang lahat - hitsura, yaman, talino, sipag, at higit sa lahat, kabaitan."

"So...?"

"Hindi ko alam. Hindi ako bagay sa iyo. At... kamamatay lang ni James"

"Tess, Sabado ang gustong kasal ni James. At sigurado ako, na pag itinuloy natin iyon, matutuwa sya. I swear."

"Sinabi ba nya yan sa iyo?"

"Sinabi nya na alagaan ko kayo, na alalayan ko kayong mag-ina sa mga pangangailangan ninyo. At alam mo, kagabi, nanaginip ako kay Sir James. Masaya sya, mapayapa. At sinabi nyang may dahilan daw ang lahat. Ayaw nyang sa pagpanaw nya ay malungkot tayo, Tess..."

Hindi na sya kumibo, at tumulo na lang ang luha. Niyakap ko sya. Tuluyan na syang humagulgol sa mga braso ko. Lumabas kaming dalawa ng kwarto. "Tay, Nay, tuloy po ang kasal sa Sabado!"

Tila nabuhayan ng loob ang lahat sa di inaasahang narinig. Ang napakalungkot na tagpo ay biglang tila nabigyang buhay at nakapagbigay ng ngiti sa mga labi ng bawat isa sa pamilya. Nagpalakpakan sa tuwa ang mgakakapatid na sina Anton, Dodong, Clara, at Letecia.

Agad naming tinungo ni Maritess ang puntod ni James at ipinaalam ang desisyon. Bumulong ako, "James... alam kong ikaw ang nagtulak na gawin ko ang desisyon na ito. Nandito kami upang hingiin ang iyong basbas. Sana, masaya ka sa desisyon naming ito ni Maritess. Bigyan mo kami ng palatandaang wala kang pagtutol sa gagawin namin..."

Pagkatapos na pagkatapos kong sabihin iyon, naramdaman kong animoy may dumamping malamig na hangin sa pisngi ko. "Naramdaman mo iyon?" Tanong ko kay Maritess.

"Ang ano?" sagot nya.

"Malamig na hangin na tila dumampi sa pisngi ko!"

"Oo Carl, naramdaman ko rin sa pisngi ko!"

Tila biglang tumalon-talon ang puso ko sa galak. "Payag si Carl, na magpakasal tayo, Maritess! Payag sya!" ang masaya kong sigaw habang yakap-yakap na si Maritess.

Dumating ang araw ng kasal. Dahil sa hindi pa natapos ang 9 na araw na padasal para kay James, napagdesisyonan ang pamilya na gawing simple lang ang okasyon at sa kapilya ng baranggay na lang idaos pagbigay respeto kay Sir James. Walang mga espesyal na taong imbitado, maliban na lang sa mga piling-pili kong kaibigan. Wala ring magagarang damit pangkasal, o mga groom's men at bride's maids. Casual lang ang lahat. Kumbaga, parang ordinaryong araw lang na pupunta sa kapilya. Ang kapitan ng baranggay ang Ninong sampu ng mga kagawad. Ngunit dahil sa nalaman din ng buong baranggay, marami pa rin ang nag-attend. Siguro dahil ang okasyon ay may kinalaman sa akin, na anak ng main donor at syang nagpapatayo ng school nila sa baranggay, at sa kagustuhan na rin nilang makibahagi sa importanteng bagong yugto na iyon sa buhay namin ni Maritess.

Sinadya kong hindi ipaalam kay mommy ang okasyon. Nais ko kasing sorpresahin sya at upang hindi na rin sya makaka-reklamo pa. Ang mommy kasi, kapag ganyang may okasyon, gusto lahat naka-plano at perpekto. Ayaw nya yang mga last-minute na mga preparasyon o rush na activities. Ganyan sya ka-organize. Kaya kapag nalaman nya bago pa man ang kasal, malamang na walang kasalang mangyari sa araw na iyon. Kaya, nung pinasundo ko sya, pinasabihan ko na lang na may importanteng urgent na nangyari sa baranggay at sa school. Kaya, dali-daling nagpunta ang mommy, naka-rugged û maong, t-shirt at sneakers, nagtataka kung bakit ora-orada ang pagsundo sa kanya.

Nasa loob na ang lahat ng kapilya at tinatanong na ng pari kong may hahadlang. Sya namang pagpasok ng mommy, at sa kalituhan sa nakitang tagpo, sumigaw "Hintay!" at tumakbo diretso na sa harap ng altar at ng pari, hinawakan nya ako sa balikat, "Carl, ano ito? Huhuhuhu! Ano ba itong ginawa mo sa buhay mo, Carl! Ano itong ginawa mo sa akin? Huhuhuhu!"

"A... ehem! Mrs. Miller, ituloy pa po ba natin ang kasal?" pag interrupt ng pari.

"Hindi!" ang malakas at tila pabulyaw na sambit ng mommy.

Nag-react ang mga tao sa pagkabigla at biglang natahimik.

Nung mapansin ng mommy ang mga mata ng lahat na nakatutuk sa kanya, tila binuhusan sya ng malaming na tubig sabay sabing, "Hindi! Hindi ako hahadlang, ituloy nyo na po padre! Paki-dalian nyo lang! Huhuhu!!" sabay tungo sa upuang inireserba para sa kanya.

Natawa na lang ang mga tao. At nung binigkas na namin ni Maritess ang salitang "Oo" sa isa't-isa, lalong lumakas ang tila pagrerebeldeng iyak ng mommy. "Carl! Huhuhuhu!"

Hanggang sa natapos ang kasal at binati na kaming dalawa ni Maritess ng mga tao. Binati din ako ni Ricky, ang best friend ko sa College na inimbitahan ko. "Tol, bakit ka ba nagbago?" ang pasimple nyang bulong.

"Anong bakit ako nagbago?" Bulong ko rin.

"Kasi... e... wala na akong kakampi ngayon."

"Anong walang kakampi, di ko maintindihan?"

"Kasi... lalaki na ang hinahanap ko ngayon, tol!"

"Wag kang magbibiro ng ganyan, tado ka!"

"Totoo, tol. Nagkatuluyan kami nung sekyu ng skul. Heto nga o, may kissmark pa syang pabaon sa akin" at pasekretong itinuro nya ang kanyang leeg.

"Gago ka pa rin talaga hanggang ngayon!" sabay batok sa kanya. Tawanan na lang kaming dalawa.

Hindi pa rin kumibo ang mommy. Nung kainan na, bigla na lang syang tumayo at nagsimulang magsalita. "Excuse me everyone! Nandito po ako ngayon sa inaakalang may problema dito sa baranggay at kailangan ang tulong ko. Ngunit ito pala ang nadatnan ko, ang ikasal ang kaisa-isa kong anak, at sigurado ako na pakana na naman nya ito. Simula nung maliit pa yan, palagi na lang akong halos atakehin sa puso, lalo na kapag ipinatatawag sa school dahil sa pambobugbog nyan ng kaklase, o paglalagay ng thumb tax sa upuan ng teacher, o kung anu-ano pang mga kalokohan. Ngayong nagbago na, heto, muntik na naman akong mamatay sa atake. Hindi ako tutol sa kasal. Ang gusto ko lang sana ay... hindi man lang nya ako tenyembrehan para naman makapag-makeover ako! Huhuhu! Ni wala akong dalang extra na damit, amoy pawis ako, ni wala man lang kahit lipstick. Ni wala akong dalang videocam! Imagine kasal ng kaisa-isa kong anak at... hindi ako maganda! Huhuhu! Tawanan ang lahat. "Nung umuwi yan ng bahay, nagsuggest sa akin yan na mag-tour kami... Tapos, bigla na lang naglaho di man lang nagpaalam? At dito pala napunta at heto kasal na, ni ho, ni ha, wala? Palagi nalang akong naiisahan nyan." Tiningnan nya ako na may pagbabanta sa kanyang mga mata. "Naka-book na ang tour natin sa Europe at ako ang dapat na masusunod ngayon. Itutuloy natin ang scheduled tour natin..."

Napakamot ako ng ulo. "Mommy naman, kakakasal ko lang... mag-honeymoon pa kami."

"At bakit? Hindi ba pweding doon kayo mag-honeymoon sa Europe?"

Tawanan, palakpakan ang lahat.

Pagkatapos ng celebrasyon, nagpunta ulit kaming lahat sa puntod ni Sir James kasama ang mga bisita, at nagbaon ng kaunting pagkain, alay sa kanya. Kung dati nababalot sa sobrang lungkot at pighati ang tagpo sa libingan nya, sa pagkakataong iyon ay tila tanggap na ng lahat ang pangyayari ng maluwag sa dibdib. Ikini-kwento ko rin sa mga tao ang panaginip ko kay Sir James; na nakita kong masaya sya, at na ayaw nyang makitang malungkot ang lahat. Maluha-luha pa rin yung iba, lalo na ang mommy na nanghinayang sa sobrang galing ni Sir James. Inilatag namin ang pagkain sa ibabaw ng puntod, at nag-alay na rin ng dasal. Naki-cooperate din ang panahon. Ang mainit na sinag ng araw ay bahagyang tinatakpan ng ulap, may pabugso-bugosng katamtamang hangin na syang nagbigay ng preskong pakiramdam. Napapansin ko na rin ang awit ng mga ibon, ang mga berdeng dahon ng puno at halaman na nakapaligid, tila nagpapahiwatig ng kasayahan nila sa tagpong iyon, at ang mga ngiti sa mga mukha ng bawat taong dumalo. "James, salamat sa lahat. Alam kong masaya at mapayapa ka sa kinaroroonan mo ngayon."

Nag honeymoon nga kaming mag-asawa sa Europe; ang pag-alaga ng itinanim ni Sir James na puno ay inihahabilin ko pansamantala kay Anton. Habang nasa honeymoon kami ni Maritess, hindi naman magkamayaw ang mommy sa pagsa-shopping ng kung anu-ano para sa magiging apo nya, at sa plano nyang pag-iischedule uli ng kasal namin ni Maritess pagbalik ng Pilipinas; isang engrandeng kasal na base sa plano at pangarap ng mommy ko para sa akin. Natuloy din iyon, at sa pagkakataong iyon, natupad din ang gusto nya: na mapaghandaang maigi at makita syang maganda sa kasal ko.

Sampung taon ang nakalipas at marami na ring nagbago. Kung ang baranggay nina Tatay Nando na dati ay napakahirap tahakin, may sementadong kalsada na nagdugtung nito sa kabihasnan, at madali na syang puntahan. Ang dating bahay nina Tatay Nando ay pinagawa ko; konkreto, may second floor, at ginawan ko pa ng extension para sa amin ni Maritess. Doon na rin kami nanirahan.

Sa pamilya naman nina Tatay Nando, si Anton ay isa nang negosyante, nakapag-asawa at may dalawang anak; si Dodong ay nakapagtrabaho sa abroad bilang isang engineer; si Clara ay nagtuturo na rin sa Baranggay School na dating pinamunuan ni sir James, samantalang ang bunsong si Letecia ay magtatapos na sa kursong komersyo sa darating na graduation. At dahil sa pagpapakasal namin ni Maritess, masayang-masaya sina Tatay Nando at Nanay Narsing. Nawalan man sila ng isang James sa pamilya, may kapalit naman ito, sa pagkatao ko.

Dahil sa isang guro, si Maritess na ang namumuno sa eskwelahang sinimulan ni Sir James. Kung nuon nagsimula lang ito sa non-formal classes, naging isang private non-stock, non-profit elementary/high school na ito na sinusuportahan pa rin ng mga non-government organizations, na syempre kinabibilangan ng mommy ko.

Malaki na rin ang puno ng manggang itinanim ni Sir James. Namumunga na, at napakatamis ng mga bunga nito. At base sa nais ni Sir James, ito ang nagsilbing pinaghuhugutan ko ng lakas, ang nilalapitan ko sa panahon ng kalituhan, kalungkutan at kagipitan. Kadalasan din, sa ilalim ng lilim nito ko dinadala ang pamilya ko at doon nagpi-piknik, nag-iihaw, o nakikipaglaro sa mga bata...

Alam ko na habang may buhay pa ako, hinding-hindi ko na pweding malimutan pa si Sir James. Hindi lang dahil sa puno ng mangga na itinanim nya para sa akin, kungdi dahil na rin sa dalawang supling namin ni Maritess na syang nagbibigay kulay sa aming pagsasama at nagbuo ng buhay at pagkatao ko: ang 10 taong gulang na si James Miller na kahawig na kahawig at manang-mana kay Sir James; at ang 9 na taong bunso naming si Carl Miller, Jr. na syempre, kamukhang-kamukha ko at manang-mana naman sa akin. At itong dalawang supling din ang syang dahilan sa lubos na kaligayahan at pagpapasalamat ng mommy ko dahil sa wakas, nabigyan ko sya sa matagal nya nang inaasam-asam at minimithi na hindi lang isa, kundi dalawang malakas, makukulit, at makikisig na mga apo. Sa dalawang munting anghel na iyan imiikot ang buhay naming lahat.

Ngayon ko lang napagtanto ang kahulugan ng ipinahiwatig sa akin ni Sir James sa panaginip kung bakit dapat akong matuwa; dahil sa pamamagitan ng mga anak namin, natupad ang aming pangarap na magsama at hinding-hindi maghiwalay, hindi man bilang magkasintahan kundi bilang magkapatid. Dahil dito, at ano man ang mangyari, mananatiling buhay sa puso't isip ko ang minamahal at nag-iisang û idol kong si Sir...

(End)